চাহ খেতি ৰচনা
চাহ হৈছে পৃথিৱীৰ পানীয় শস্যৰ ভিতৰত আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ। কফি বা কোকোতকৈ পৃথিৱীৰ জনসংখ্যাৰ বহুত ডাঙৰ অংশৰ দ্বাৰা চাহ খোৱা হয়।
চাহ কেৱল ক্ৰান্তীয় আৰু উপ-ক্ৰান্তীয় অঞ্চলত খেতি কৰা হয়, কিন্তু ইয়াক বিশ্বব্যাপী খোৱা হয়। কেমেলিয়া পৰিয়ালৰ এটা ক্ৰান্তীয় জোপোহাৰ পাত চাহ তৈয়াৰ কৰিবলৈ ব্যৱহাৰ কৰা হয়।
চীনৰ য়াংজি উপত্যকাত ষষ্ঠ শতিকাৰ আৰম্ভণিতে চাহ খেতি আৰম্ভ হোৱা বুলি ধাৰণা কৰা হয়। ইয়াৰ সোৱাদ আৰু উদ্দীপক গুণাগুণৰ বাবে ইয়াক সদায়ে মূল্য দিয়া হয়, আৰু আনকি ইয়াক ঔষধি ভাৱেও ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে।
সপ্তদশ শতিকাৰ মাজভাগত যুক্তৰাজ্য আৰু বাকী ইউৰোপত চাহৰ পৰিচয় কৰা হয়। পানীয় হিচাপে ইয়াৰ ব্যাপক জনপ্ৰিয়তাৰ বাবে, ভাৰত, বাংলাদেশ, শ্ৰীলংকা আৰু পূব আফ্ৰিকাৰ পূৰ্বৰ ব্ৰিটিছ উপনিবেশসমূহত বৃহৎ পৰিমাণৰ বাণিজ্যিক বৃক্ষৰোপণ খেতি আৰম্ভ হৈছে।
চাহ হৈছে এক ক্ৰান্তীয় জোপোহা যাক মুখ্যতঃ বৃক্ষৰোপণ শস্য হিচাপে খেতি কৰা হয়। গছজোপা ইয়াৰ প্ৰাকৃতিক অৱস্থাত 9 ৰ পৰা 12 মিটাৰ উচ্চতালৈ বৃদ্ধি হ’ব পাৰে, কিন্তু ইয়াক নিয়মীয়াকৈ কাটি 1.2 ৰ পৰা 1.5 মিটাৰ ওখ জোপোহা এটা গঠন কৰা হয়।
বিভিন্ন শাৰীৰিক আৰু জলবায়ুৰ পৰিস্থিতিত চাহ খেতি কৰা হয়। চাহ খেতি আন শস্যৰ ততোধিক পৃথক। মাটিখিনি প্ৰথমে পৰিষ্কাৰ কৰা হয়, বিশেষকৈ পাহাৰৰ ওপৰত।
চাহপুলি বা কাটিংবোৰ নাৰ্চাৰীএখনত ডাঙৰ কৰা হয় আৰু 20 চেমি উচ্চতাত উপনীত হ’লে পথাৰত সংৰোপণ কৰা হয়। এইবোৰ সাধাৰণতে পোন শাৰীত 1.5 মিটাৰ দূৰত্বত ৰোপণ কৰা হয়।
চাহৰ উৎপত্তি
চাহৰ এটা দীঘলীয়া ইতিহাস আছে যি হাজাৰ হাজাৰ বছৰ আৰু একাধিক সংস্কৃতিত বিস্তৃত। কেমেলিয়া চাইনেনচিছ হৈছে পূব এছিয়াৰ স্থানীয় এক চাহ উদ্ভিদ, সম্ভৱতঃ দক্ষিণ-পশ্চিম চীন আৰু উত্তৰ বাৰ্মাৰ সীমান্তভূমিত উৎপন্ন হয়।
চাহ পান চীনৰ শ্বাং ৰাজবংশৰ পৰা পোৱা যায় যেতিয়া চাহ ঔষধি পানীয় হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল। তৃতীয় শতিকাত চীনা চিকিৎসক হুয়া টুওৰ দ্বাৰা লিখা এক চিকিৎসা পাঠত চাহ পানকৰাৰ এক প্ৰাৰম্ভিক বিশ্বাসযোগ্য অভিলেখ পোৱা যায়।
ষোড়ি শতিকাৰ আৰম্ভণিতে চীনত পৰ্তুগীজ পুৰোহিত আৰু ব্যৱসায়ীসকলে ইয়াক পশ্চিমীয়া বিশ্বৰ সৈতে পৰিচয় কৰাই ছিল। যুক্তৰাজ্যত সপ্তদশ শতিকাত চাহ পান জনপ্ৰিয় হৈছিল। চীনা চাহৰ একচেটিয়া অধিকাৰৰ সৈতে প্ৰতিযোগিতা কৰিবলৈ, ব্ৰিটিছে ব্ৰিটিছ ভাৰতলৈ বাণিজ্যিক চাহ উৎপাদন আৰম্ভ কৰিছিল।
চাহ খেতিৰ বাবে মাটি
চাহৰ কঠোৰ জলবায়ুৰ প্ৰয়োজনীয়তা আছে। তাপমাত্ৰা 16 ৰ পৰা 320 ডিগ্ৰী চেলচিয়াছৰ ভিতৰত হ’ব পাৰে, আৰু বাৰ্ষিক বৰষুণ 125 ৰ পৰা 150 চেমি হ’ব লাগে, 8 ৰ পৰা 9 মাহৰ ভিতৰত সমানভাৱে বিতৰণ কৰা হ’ব লাগে। বেছিভাগ সময়ত, বায়ুমণ্ডলীয় আৰ্দ্ৰতা প্ৰায় 80% হ’ব লাগে।
এটা অতি শুকান পৰিৱেশ চাহৰ বাবে অনুকূল নহয়। ইয়াক উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলৰ ৰাজ্যসমূহৰ সমভূমিত খেতি কৰা হয়, কিন্তু ইয়াক দক্ষিণ ভাৰতৰ সাগৰ পৃষ্ঠৰ পৰা 600 ৰ পৰা 2200 মিটাৰ ওপৰৰ পাহাৰত খেতি কৰা হয়।
চাহ হৈছে এক কেলচিফুজ শস্য যাৰ বাবে তুলনামূলকভাৱে কম কেলচিয়ামৰ প্ৰয়োজন কিন্তু যথেষ্ট পটাছিয়াম আৰু চিলিকন। এইবোৰ লেটাৰিটিক, পলসুৱা আৰু পিটি মাটিত ভালদৰে বিকশিত হয়। পি.এইচ. পৰিসৰ 4.5 ৰ পৰা 5.0 হ’ব লাগে, আৰু মাটিৰ গভীৰতা 1.0 ৰ পৰা 1.5 মিটাৰ হ’ব লাগে।
কোন চনত ভাৰতত চাহ উদ্যোগ আৰম্ভ হৈছিল
অসমৰ চাহ উদ্যোগ প্ৰায় ১৭২ বছৰ পুৰণি। ই এক গুৰুত্বপূৰ্ণ স্থিতি বহন কৰে আৰু ৰাষ্ট্ৰীয় অৰ্থনীতিত গুৰুত্বপূৰ্ণ অৱদান আগবঢ়ায়।
1823 চনত, ৰবাৰ্ট ব্ৰুছে ওপৰৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাত বনৰীয়া কৈ গজি থকা চাহ গছ আৱিষ্কাৰ কৰে। চৰকাৰে ১৮৩৩ চনত পূৰ্বৰ লখিমপুৰ জিলাত এটা চাহ বাগিচা স্থাপন কৰিছিল।
অসমত চাহ খেতি বৰ ভাল হয় কিয়
উচ্চভূমিত খেতি কৰা দাৰ্জিলিং আৰু নীলগিৰিৰ বিপৰীতে, অসম চাহ নিম্নভূমিত খেতি কৰা হয়। ইয়াক ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদী উপত্যকাত খেতি কৰা হয়, য’ত মাটিৰ মাটি ত প্লাৱিত পুষ্টিৰে সমৃদ্ধ।
জলবায়ু শীতল, শুকান শীত আৰু গৰম, আৰ্দ্ৰ বৰষুণৰ বতৰৰ মাজত সলনি হয় – চাহৰ বাবে আদৰ্শ বৰ্ধিত পৰিস্থিতি। দীৰ্ঘদিনধৰি বৰ্ধিত ঋতু আৰু প্ৰচুৰ বৰষুণৰ বাবে অসম হৈছে বিশ্বৰ আটাইতকৈ উৎকৃষ্ট চাহ উৎপাদক অঞ্চল। অসমৰ চাহ বাসিণ্ডাত প্ৰতি বছৰে প্ৰায় 680.5 নিযুত কিলোগ্ৰাম (1,500 নিযুত পাউণ্ড ওজন) চাহ উৎপাদন হয়।
অসমৰ চাহ উদ্যোগৰ সমস্যা
অসমে খাদ্য আৰু কেছ দুয়োটা শস্য উৎপাদন কৰে, কিন্তু চাহ হৈছে প্ৰাথমিক নগদ শস্য আৰু ইয়াৰ অনন্য তালুৰ বাবে বিশ্বজুৰি সুপৰিচিত।
বিভিন্ন সমস্যাৰ বাবে অসমৰ চাহ উদ্যোগ ক্ৰমান্বয়ে ভাঙি পৰিছে। প্ৰকৃততে, কম মজুৰি, দুৰ্বল আন্তঃগাঁথনি, দুৰ্বল আৱাস, স্বাস্থ্যৰ সমস্যা, আৰু সামাজিক গতিশীলতাৰ সুযোগৰ অভাৱ চাহ খেতি স্থাপনৰ পিছৰে পৰা অঞ্চলটোত নিৰন্তৰ সমস্যা হৈ আহিছে। উদ্যোগটোক প্ৰভাৱিত কৰা বিভিন্ন সমস্যাৰ ফলস্বৰূপে শেহতীয়া বছৰবোৰত বহুতো চাহ বাগিচা বন্ধ হৈছে।
চাহৰ মূল্য হ্ৰাস:
বিভিন্ন কাৰকৰ বাবে চাহৰ নিলামমূল্য বিগত বছৰবোৰত ক্ৰমান্বয়ে হ্ৰাস পাইছে। বিশ্ব বেঙ্কৰ মতে, বাস্তৱ ক্ষেত্ৰত চাহৰ মূল্য প্ৰায় 44% হ্ৰাস পাইছে। ভাৰতত, চাহ বাগিচাৰ পৰা সকলো লাভ ৰখা হৈছিল, চাহৰ মানদণ্ড উন্নত কৰাৰ ক্ষেত্ৰত কোনো প্ৰকৃত বা সঠিক পুনৰ বিনিয়োগ কৰা হোৱা নাছিল।
চাহউৎপাদন হ্ৰাস পাইছে:
চাহ উদ্যোগটোৱে কেইবাটাও বিষয়ৰ সৈতে মোকাবিলা কৰি আছে, যাৰ ভিতৰত আছে বিত্তীয় সংকট, বিদ্যুতৰ সমস্যা, শ্ৰমিকৰ সমস্যা, দুৰ্বল শ্ৰমিক আঁচনি, এক অপৰ্যাপ্ত যোগাযোগ ব্যৱস্থা, চাহ বাগিচাৰ বাবে ৰাজহ কৰ বৃদ্ধি, প্ৰদূষণ মাচুল বৃদ্ধি, পৰিবহন ৰাজসাহায্য হ্ৰাস ইত্যাদি।
এই সকলোবোৰে উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ চাহ উদ্যোগক আশাহীন কৰি তুলিছে, যাৰ ফলত চাহ পাত আৰু চাহৰ উৎপাদন কম হৈছে।
শ্ৰমৰ চাহিদা:
কম মজুৰি আৰু কামৰ অসুবিধাৰ বাবে, তেওঁলোকৰ দৈনন্দিন উপাৰ্জন আৰু জীৱিকাৰ বাবে কেৱল চাহ উদ্যোগৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰা স্থানীয় আৰু চাহ জনজাতিৰ বাহিৰে শ্ৰমিক বিচাৰি পোৱাটো কঠিন। যিহেতু এন.আৰ.ই.জি.এ.-ৰ বাবে কম চাহ শ্ৰমিক আছে, স্থানীয় শ্ৰমিকৰ সংখ্যাও হ্ৰাস পাইছে।
ৰুগীয়া ব্যৱসায়:
আন্তঃগাঁথনি, আধুনিকীকৰণ আৰু দক্ষ ব্যৱস্থাপনাৰ অভাৱৰ ফলত যথেষ্ট সংখ্যক চাহ বাগিচাৰ মৃত্যু হৈছে।
অপৰ্যাপ্ত সংৰক্ষণ:
উচ্চ মানদণ্ডৰ চাহ সংৰক্ষণৰ বিষয়টো সদায়ে বিদ্যমান। পৰিবহনবিলম্ব আৰু সংৰক্ষণ সুবিধাৰ অভাৱৰ বাবে, সংসাধিত চাহে বায়ুমণ্ডলৰ পৰা আৰ্দ্ৰতা শোষণ কৰে আৰু মানদণ্ড হেৰুৱায়।
জলবায়ু চলক:
অপৰ্যাপ্ত বা অত্যাধিক বৰষুণৰ ফলত চাহ খেতিৰ বাবে প্ৰতিকূল বতৰৰ পৰিস্থিতিয়ে চাহ উদ্যোগৰ ক্ষতি কৰিছে।
অসমৰ অৰ্থনীতিত চাহ উদ্যোগৰ ভূমিকা
এই উদ্যোগটোৱে ৰাজ্য আৰু ৰাষ্ট্ৰীয় অৰ্থনীতি দুয়োটাতে গুৰুত্বপূৰ্ণ প্ৰভাৱ পেলায়। ১৮৩৮ চনত অসমত উৎপাদিত প্ৰথম ভাৰতীয় চাহ ৰাজহুৱা বিক্ৰীৰ বাবে যুক্তৰাজ্যলৈ প্ৰেৰণ কৰা হয়।
তাৰ পিছত, 1950 আৰু 1960-ৰ দশকৰ ভিতৰত দেশৰ অন্যান্য প্ৰান্তলৈ চাহ খেতি সম্প্ৰসাৰিত কৰা হৈছিল।