ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলন অসমৰ ভূমিকা ৰচনা
অসমত কেইবাটাও ৰাজবংশ আছে, যাৰ ভিতৰত আটাইতকৈ উল্লেখযোগ্য হৈছে বৰ্মন, কোচ, কচাৰী আৰু অসমৰ। মং মাওৰ এজন টাই ৰাজকুমাৰ চুকাফা, যি এতিয়া চীনৰ অংশ, প্ৰায় ৯০০০ অনুগামীৰ সৈতে ত্ৰৈশ শতিকাত অসমলৈ আহিছিল আৰু ১২২৮ চনত পাটকাই পৰিসৰ অতিক্ৰম কৰি সোণোৱাল ৰাজবংশ প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল।
তেওঁলোকে ৰাজ্যখনত প্ৰায় 600 বছৰ শাসন কৰিছিল, যাৰ সময়ত দিল্লী চুলতানাত আৰু মোগলে 17 বাৰ চেষ্টা কৰিছিল কিন্তু তেওঁলোকৰ কৰ্তৃত্ব প্ৰতিষ্ঠা কৰাত ব্যৰ্থ হৈছিল।
অৱশ্যে কিছু আভ্যন্তৰীণ ৰাজনীতিৰ বাবে সময়ৰ লগে লগে ই তিৰোতা সকলৰ শাসন দুৰ্বল হৈ পৰে।
১৮১৭ চনৰ পৰা ১৮২৬ চনৰ ভিতৰত বাৰ্মাই তিনিবাৰ অসম আক্ৰমণ কৰিছিল, আৰু ১৮২১ চনৰ পৰা ১৮২৫ চনলৈ অসম ৰাজ্য (বড়ো) বাৰ্মাৰ নিয়ন্ত্ৰণত আছিল।
১৮২৬ চনত প্ৰথম এংলো-বাৰ্মিজ যুদ্ধ আৰু য়াণ্ডাবুৰ চুক্তিয়ে অসমত বাৰ্মিজ ৰিলৰ সমাপ্তি ঘটায় আৰু ব্ৰিটিছ শাসনৰ আৰম্ভণি চিহ্নিত কৰে।
ব্ৰিটিছে ১৮২৬ চনত চৌধুৰী ৰাজ্য অধিকাৰ কৰে আৰু ১৮৩৮ খৃষ্টাব্দত উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ সকলোঅংশ ব্ৰিটিছ ভাৰতৰ বেংগল প্ৰেচিডেন্সিৰ অংশ হৈ পৰে। ইষ্ট ইণ্ডিয়া কোম্পানীৰ শাসন 1858 চনত সমাপ্ত হয়, আৰু ভাৰত পোনপটীয়াকৈ ব্ৰিটিছ মুকুটৰ নিয়ন্ত্ৰণত পৰে।
নতুন প্ৰশাসনে ভূমি ৰাজহৰ মূল্যাঙ্কন বৃদ্ধি কৰে আৰু আয়কৰ, ষ্টাম্প শুল্ক আৰু অন্যান্য কৰ আৰোপ কৰে, আৰু ই ৰাজ্যখনত আফিম আৰু নিমখৰ ব্যৱসায় চলায়, যথেষ্ট লাভ অৰ্জন কৰে।
ব্ৰিটিছে আৱিষ্কাৰ কৰিছিল যে অসম অঞ্চলটো তেওঁলোকৰ বাবে এক গোপন সোণৰ খনি আছিল, আৰু তেওঁলোকে উন্নয়ন আৰু প্ৰগতিৰ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিল।
ব্ৰিটিছে হিন্দু প্ৰশাসনিক গাঁথনি বিলুপ্ত কৰে, বাংলাক চৰকাৰী ভাষা তৈয়াৰ কৰে, আৰু বিভিন্ন পদৰ বাবে স্থানীয় লোকৰ সলনি বঙালী হিন্দুসকলক নিয়োগ কৰে।
কয়লা, চূণশিল আৰু লোৰ খনি খোলা হৈছিল, আৰু চৰকাৰে ইউৰোপীয় উদ্যোগীসকলক চাহ, ৰবৰ, চিনচোনা (কুইনাইনৰ উৎস), হেম্প আৰু মৰাপাট খেতি স্থাপনৰ বাবে উদগনি আগবঢ়াইছিল।
ব্ৰিটিছসকলে বিহাৰ, উৰিষ্যা আৰু অন্ধ্ৰ প্ৰদেশৰ পৰা ঠিকা শ্ৰমিক আনিছিল। শতিকাৰ আৰম্ভণিলৈ, এনে 1.5 নিযুত কুলীয়ে 700 টা খেতিৰ ওপৰত কাম কৰি আছিল, যি প্ৰতি বছৰে 145 নিযুত পাউণ্ড চাহ উৎপাদন কৰিছিল।
১৮২৮ খ্ৰীপূত ধনঞ্জয় বৰগোহাঁই আৰু গুণধৰ কোঁৱৰে ব্ৰিটিছৰ বিৰুদ্ধে প্ৰথম বিদ্ৰোহৰ নেতৃত্ব দিয়ে। গংগাধৰ কোঁৱৰক সাত বছৰৰ কাৰাদণ্ড দিয়া হয়, আৰু ধনঞ্জয় বৰগোহাঁইমৃত্যুদণ্ডৰ পিছত মাতক ৰাজ্যলৈ পলাই যায়।
তাত তেওঁ গোপনে নিজৰ পুত্ৰ হৰকান্ত আৰু হৰনাথ, জামাই জেউৰাম দুলিয়া বৰুৱা আৰু আনসকলৰ সৈতে ৰংপুৰত আক্ৰমণৰ পৰিকল্পনা কৰিবলৈ একেলগে বেণ্ড কৰিছিল। অৱশ্যে, তেওঁলোকৰ এজন সহযোগীৰ দ্বাৰা বিশ্বাসঘাতকতা কৰাৰ আগতে, সাদিয়া খোৱা গোহাঁই আৰু গোটটোৰ কেইবাজনো সদস্যক ফাঁচী দিয়া হৈছিল, আৰু আনসকলক দেশত প্ৰৱেশ কৰিবলৈ বাধা দিয়া হৈছিল।
তাৰ পিছত, অসমৰ ওপৰত ব্ৰিটিছৰ নিয়ন্ত্ৰণ শক্তিশালী কৰা হয়। ১৮৫৭ খৃষ্টাব্দৰ বিখ্যাত চিপাহী বিদ্ৰোহে মণিৰাম দেৱান আৰু পিয়োলি বৰুৱাৰ নেতৃত্বত অসমত এক সুন্দৰ প্ৰতিধ্বনি বিচাৰি পাইছিল, যাক অৱশেষত ১৮৫৮ খৃষ্টাব্দত ফাঁচী দিয়া হৈছিল।
ইফালে, ১৮৩৭ খ্ৰীঃত বাঙালীক শিক্ষাৰ মাধ্যম হিচাপে পৰিচয় দি ব্ৰিটিছে স্থানীয় লোকসকলৰ ভাষিক স্বাধীনতা সীমিত কৰাৰ চেষ্টা কৰিছিল।
অৱশ্যে এইটো ফ্লপ আছিল, কিয়নো ১৮৭৩ খৃষ্টাব্দত আমেৰিকান বেপ্টিষ্ট মিছনেৰী আৰু সেই সময়ৰ প্ৰসিদ্ধ বুদ্ধিজীৱী যেনে আনন্দৰাম ঢেকিয়াল ফুকন, হেম চন্দ্ৰ বৰুৱা আৰু গুনভিৰাম বৰুৱাৰ প্ৰচেষ্টাৰ বাবে অসমবাসীক শিক্ষাৰ মাধ্যম হিচাপে পুনৰ স্থাপন কৰা হৈছিল।
ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলনত আন সকলো ভাৰতীয় ৰাজ্যৰ দৰে অসমেও এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰিছিল। চিপাহী বিদ্ৰোহৰ উপৰিও, অসমে ভাৰতৰ স্বাধীনতাৰ দিশে লৈ যোৱা প্ৰতিটো আন্দোলনত সক্ৰিয়ভাৱে অংশগ্ৰহণ কৰিছিল।
১৯২০ চনৰ পৰা ১৯৪৭ চনলৈ, স্বাধীনতা আন্দোলনৰ প্ৰতিটো পৰ্যায়তে অসমৰ ৰাইজে গুৰুত্বপূৰ্ণ অৱদান আগবঢ়াইছিল। ১৯২১ চনত মহাত্মা গান্ধীৰ ৰাজ্যভ্ৰমণে স্বাধীনতা আন্দোলনক উৎসাহিত কৰিছিল, যি ইতিমধ্যে দুয়োখন অসম উপত্যকাতে আকৰ্ষণ লাভ কৰিছিল।
১৫ বছৰীয়া কনক লতা বৰুৱা নামৰ এগৰাকী ১৫ বছৰীয়া কিশোৰী ১৯৪২ চনত ভাৰত ত্যাগ আন্দোলনৰ প্ৰথম শ্বহীদ আছিল আৰু কুশল কোঁৱৰ, কমলা মিৰি, মণিৰাম দেৱান, ভোগেশ্বৰী ফুকনানী আদিকে ধৰি আন বহুতে তেওঁলোকৰ দেশৰ বাবে প্ৰাণ দিছিল। ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলনত অসমৰ অৱদানক উপেক্ষা কৰিব নোৱাৰি।
ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলন আৰু অসমত জাতীয় জাগৰণ
অসম জাতীয়তাবাদৰ বিকাশ
১৮২৬ চনৰ ২৪ ফেব্ৰুৱাৰীত অসমৰ পৰা বাৰ্মিজ সৈন্য নিষ্কাশনৰ পিছত ইয়াণ্ডাবু চুক্তি স্বাক্ষৰিত হয়, যাৰ ফলত ইষ্ট ইণ্ডিয়া কোম্পানীয়ে অসমসংযুক্ত িত কৰে।
১৮৫৭ চনত চিপাহী বিদ্ৰোহৰ বিফলতাৰ পিছত, ভাৰত ব্ৰিটিছ মুকুটৰ প্ৰত্যক্ষ শাসনৰ অধীনলৈ আহে। অসমত, দুয়োটা অনুষ্ঠানৰ মাজৰ সময়খিনিক কোম্পানী ৰাজ বুলি কোৱা হয়।
অসম প্ৰাদেশিক কংগ্ৰেছ সমিতি
কংগ্ৰেছৰ নেতৃত্বত, অসম সন্থা ৰাষ্ট্ৰীয় ৰাজনীতিত জড়িত আছিল। যদিও ইয়াৰ বহুনেতাই বিশ্বাস কৰিছিল যে সংস্থাটোৱে কংগ্ৰেছৰ সৈতে পৰিচয় কৰাউচিত, কিছুমানে তেনে কৰিবলৈ অস্বীকাৰ কৰিছিল।
তথাপিও, কংগ্ৰেছ দলে অসমৰ মধ্যবিত্ত শ্ৰেণীক যথেষ্ট আকৰ্ষণ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। ফলস্বৰূপে, ১৯২১ চনৰ ১৮ এপ্ৰিলত চোবিলাই উপাধ্যায়, নবীন চন্দ্ৰ বৰদলৈ আৰু কৃষ্ণ কান্ত ভট্টাচাৰ্যৰ দৰে নেতাসকলে আহ্বান কৰা যোৰহাটত অনুষ্ঠিত এখন সভাত সন্থাই ভাৰতীয় জাতীয় কংগ্ৰেছৰ সৈতে জড়িত নৱগঠিত অসম প্ৰাদেশিক কংগ্ৰেছ সমিতিৰ সৈতে একত্ৰিত হোৱাৰ সিদ্ধান্ত লয়।
স্বদেশী আন্দোলন আৰু অসম
অসমত, বিশেষকৈ ধুবুৰী, গৌৰীপুৰ, গোৱালপাৰা, গুৱাহাটী, চৌধুৰী আৰু ডিব্ৰুগড়ত স্বদেশী আন্দোলনৰ শক্তিশালী উপস্থিতি আছিল। অম্বিকাগিৰি ৰায়চৌধুৰীয়ে আনসকলৰ সৈতে গুৱাহাটীৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ মাজত এক বিপ্লৱী সংগঠন গঢ়ি তুলিছিল।