চিৰাজ (১৯৪৮ চনৰ চলচ্চিত্ৰ) ইয়াৰ সময় আৰু স্থানৰ পৰিপ্ৰেক্ষিতত ব্যাখ্যা কৰাটো গুৰুত্বপূৰ্ণ। চলচ্চিত্ৰখন অসমত ৰাজনৈতিক উত্থান-পতনৰ সময়ত নিৰ্মাণ কৰা হৈছিল, আৰু ই সেই সময়ৰ মনোভাৱ কঢ়িয়াই আনিছিল।
১৯৪৮ চনত মুক্তি লাভ কৰা চিৰাজ আজিৰ সংস্কৃতিত এতিয়াও সামাজিক আৰু ৰাজনৈতিকভাৱে গুৰুত্বপূৰ্ণ।
প্ৰিয় গ্ৰন্থ ৰচনা চিৰাজ
বিষ্ণু ৰাভা আৰু ফণী শৰ্মাৰ ১৯৪৮ চনৰ ছবি চিৰাজ এখন প্ৰসিদ্ধ অসমী চলচ্চিত্ৰ। চিৰাজ (১৯৪৮ চনৰ চলচ্চিত্ৰ) হৈছে এজন দৰিদ্ৰ ৰাজকুমাৰৰ বিষয়ে এখন অসমচলচ্চিত্ৰ যিয়ে এজনী ধনী ছোৱালীক বিয়া কৰায় আৰু তাইক সুখী ৰাখিবলৈ বিভিন্ন কাৰ্যকলাপ কৰে।
চলচ্চিত্ৰখন ঊনবিংশ শতিকাৰ মাজভাগত নিৰ্মাণ কৰা হৈছে আৰু মহাভাৰতৰ লেখক ব্যাসৰ দ্বাৰা লিখা এটা কাহিনীৰ ওপৰত আধাৰিত।
সত্যজিৎ ৰায়ৰ ১৯৪৮ চনৰ অসমছবি চিৰাজক চলচ্চিত্ৰৰ কালজয়ী বুলি গণ্য কৰা হয়। এইটো এজন ৰজাৰ বৰ্ণনা যাক তেওঁৰ অনুগত উপদেষ্টাই বিশ্বাসঘাতকতা কৰে আৰু তাৰ পিছত তেওঁৰ ৰাজ্য পুনৰ নিৰ্মাণ কৰিব লাগিব।
ছবিখন দৃশ্যমানভাৱে দৰ্শনীয়, আৰু কাহিনীটো জটিল আৰু আকৰ্ষণীয়। যিকোনো চলচ্চিত্ৰ উৎসাহীৰ বাবে ই এক আৱশ্যকীয় বিষয়।
চলচ্চিত্ৰখনত এজন মানুহৰ বৰ্ণনা দেখুওৱা হৈছে যাক সমাজে পৰিহাৰ কৰে আৰু অকলে থাকিবলৈ বাধ্য কৰে। চলচ্চিত্ৰখন প্ৰাকৃতিক পোহৰ আৰু আবেগিক কেমেৰাৱৰ্কৰ ব্যৱহাৰৰ দ্বাৰা পৃথক, যি ভাৰতীয় চিনেমা ক্লাছিক হিচাপে ইয়াৰ স্বীকৃতি অৰ্জন কৰিছে।
চিৰাজ (১৯৪৮ চলচ্চিত্ৰ) :
১৯৪৮ চনত চিৰাজ মুক্তি পোৱা ষষ্ঠ খন অসমছবি আছিল। বিষ্ণু ৰভা আৰু ফণী শৰ্মাই ছবিখনৰ সহ-পৰিচালনা কৰিছিল। তাক প্ৰযোজনা কৰিছিল ৷ পৰিচালকসকলে লক্ষ্মীধৰ শৰ্মাৰ চুটি গল্প “চিৰাজ”ৰ ওপৰত চিত্ৰনাট্যআধাৰিত কৰিছিল, যি হৈছে সাম্প্ৰদায়িক সহিষ্ণুতাৰ এক সুন্দৰ উদাহৰণ।
চলচ্চিত্ৰখনৰ উৎপত্তি :
1946 চনত, ফনী শৰ্মাই চিনেমা উদ্যোগৰ বাবে এক স্থিৰ ভেটি হিচাপে ৰাজহুৱা চলচ্চিত্ৰ নিৰ্মাণ ব্যৱসায় স্থাপনৰ কল্পনা কৰিছিল। ‘চিত্ৰাৱলী পিকচাৰ্ছ লিমিটেড’ নামেৰে জনাজাত এই উদ্যোগটোৱে কোম্পানীটোৰ শ্বেয়াৰ সাধাৰণ ৰাইজক বিক্ৰী কৰি পুঁজি সংগ্ৰহ কৰিছিল। চলচ্চিত্ৰখনৰ প্ৰযোজনা দানৰ গতিৰ সৈতে একেলগে আগবাঢ়িছিল।
চিত্ৰনাট্যখন বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰভা আৰু ফনী শৰ্মাই লিখিছিল আৰু দেশপ্ৰাণ লক্ষ্মীধৰ শৰ্মাৰ কাহিনী “চিৰাজ”ৰ ওপৰত আধাৰিত। তেওঁলোকক চলচ্চিত্ৰ পৰিচালনাৰ কামও দিয়া হৈছিল। ছবিখনৰ বাহিৰৰ অংশবোৰ তেজপুৰৰ উপকণ্ঠত দৃশ্যগ্ৰহণ কৰা হৈছিল। দৃশ্যটো কলকাতাৰ ‘কালী ফিল্ম ষ্টুডিঅ’ত দৃশ্যগ্ৰহণ কৰা হৈছিল। বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভাক ছবিখনৰ সংগীতৰ দায়িত্ব দিয়া হৈছিল।
অৱশ্যে, যিহেতু বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভাই প্ৰদান কৰা সংগীত চিত্ৰনাট্যৰ সৈতে মিলা নাছিল, শেষ মুহূৰ্তত ভূপেন হাজৰিকা আৰু শিৱ ভট্টাচাৰ্যৰ দ্বাৰা ৰচিত দুটা গান ছবিখনত যোগ দিয়া হৈছিল। তেওঁলোক দুয়োকে সহকাৰী সংগীত পৰিচালকলৈ পদোন্নতি দিয়া হৈছে।
চিত্ৰগ্ৰহণৰ সময়ত পুঁজিৰ অভাৱৰ বাবে চন্দ্ৰধৰ গোস্বামীয়ে তেওঁৰ জাহাজ ‘নিপন’ বিক্ৰী কৰে আৰু 20,000 টকা যোগ কৰে। ছবিখন নগাঁৱৰ কাশীপ্ৰসাদ বিহানীৰ পৰা ধন সংগ্ৰহ কৰি সম্পূৰ্ণ হৈছিল কাৰণ ইয়াক তাত সম্পূৰ্ণ কৰা হোৱা নাছিল। ভাৰতৰ স্বাধীনতাৰ ঠিক আগতে কলকাতা, নোৱাখালীত সাম্প্ৰদায়িক বিভ্ৰান্তিৰ সময়ত, ছবিখন কলিকতাত প্ৰযোজনা কৰা হৈছিল। ফলস্বৰূপে, নানা বেমেজালীয়ে ছবিখনত কাম কৰাৰ প্ৰয়োজন হৈছিল।
কাহিনী :
ধনী দুলাল কান্দোৰ্প, যি এগৰাকী দৰিদ্ৰ পৰিয়ালৰ ছোৱালী সাবিত্ৰীৰ প্ৰেমত আছে, জন্ম হয়। অৱশ্যে, কান্দৰ্পৰ পৰিয়ালে বেছি দূৰ লৈ যোৱা নাছিল, কন্দৰ্পক কলিকতালৈ লৈ যোৱা হৈছিল, য’ত তেওঁ আন এজনৰ সৈতে সাবিত্ৰীৰ বিবাহ ঠিক কৰিছিল।
সাবিত্ৰীয়ে নিশা পলমকৈ বিবাহৰ অভ্যৰ্থনাৰ পৰা পলায়ন কৰে। সাবিত্ৰীয়ে এজন ইছলামী লোক চিৰাজৰ ঘৰত আশ্ৰয় বিচাৰে। চিৰাজৰ ভগ্নী ফাতেমাই আৱিষ্কাৰ কৰে যে সাবিত্ৰী হৈছে ভিতৰৰ সত্তা। এটা সময়ত কন্যা সন্তান জন্ম দিওঁতে সাবিত্ৰীৰ মৃত্যু হয়।
ফাতেমাই ছোৱালীজনীক নুৰ নাম দিছিল, আনহাতে চিৰাজে তাইক সীতা নাম দিছিল। আনফালে কান্দৰ্পৰ মাকে সাবিত্ৰীৰ বিষয়ে কান্দৰ্পক মিছা কয়। কন্দৰ্পে ধনী পৰিয়ালৰ জীয়ৰী সৰ্যুক বিয়া কৰায়। ইয়াৰ মাজতে, কন্দৰ্পে সীতাক লগ পায় আৰু সাবিত্ৰীৰ বিষয়ে সঁচা কথা শিকে।
কান্দৰ্পয়ে সীতাক চিৰাজৰ ওচৰৰ পৰা কলকাতালৈ লৈ যায় আৰু তাইক তাইৰ বন্ধু সুবিমল ফুকনৰ সৈতে ৰাখে। সুবিমল ফুকনৰ ভতিজী অনিলৰ বিবাহৰ তাৰিখ নিৰ্ধাৰণ কৰা হৈছে। ইফালে, কন্দৰ্পৰ পত্নী সৰ্যুৱে সীতাৰ প্ৰকৃত পৰিচয় আৱিষ্কাৰ কৰে আৰু কন্দৰ্পৰ বিৰুদ্ধে বিদ্ৰোহী হয়।
সুবিমল ফুকনেও অনিলক সন্তুষ্ট কৰিবলৈ সীতাক বিয়া কৰাবলৈ অস্বীকাৰ কৰিছে। চিৰাজে সীতাক জাতি আৰু ধৰ্মৰ উৰ্ধত থকা এখন সমাজৰ বাবে তাইক বিয়া কৰিবলৈ কৈছিল। কিন্তু ফুকন তেওঁৰ বিশ্বাসত দৃঢ় আছিল।
চিৰাজে সীতাক তেওঁৰ ঘৰলৈ ঘূৰাই দিবলৈ ওলাইছে, কিন্তু নতুন প্ৰজন্মৰ আগুৱাই যোৱা বাহক অনিলে সমাজৰ ওচৰত থিয় হৈ সীতাক আদৰণি জনাইছে। সৰ্যুৱে প্ৰথমে এই নতুন দম্পতীহালক আশীৰ্বাদ দিয়া দেখা গৈছে।
গান :
তাজমহল কিয় কঁপি উঠে (গীত, সুৰ আৰু কণ্ঠঃ ভূপেন নাৰায়ণ) আৰু নৱাজাবী বিন বাটাৰুৱা, নৱাজাবী তোৰ বীন (মই অগ্নি যুগৰ জ্বলন্ত তাৰিখত এখন নতুন অসম সৃষ্টি কৰিম) (গীত, সুৰ আৰু কণ্ঠস্বৰ: শিৱ ভট্টাচাৰ্য) ঘৰেৰ চাকুৰী বাবু বোন ভাংগে কৰি কামজাৰী, আলকাৰে চাকৰি (গীত, সুৰ আৰু কণ্ঠস্বৰ: শিৱ ভট্টাচাৰ্য)
প্ৰদৰ্শন ৰ প্ৰতি মানুহৰ প্ৰতিক্ৰিয়া :
- ফণী শৰ্মা (ছিৰাজ)
- ভৱ হাজৰিকা (কন্দৰ্প)
- চন্দ্ৰধৰ গোস্বামী (বৰুৱা)
- ভূপেন হাজৰিকা (অনিল)
- অম্বিকা পাটোৱাৰী (আঘোণা)
- কল্পনা ভট্টাচাৰ্য তেৱাৰী (সাৱিত্ৰী)
- অনুপমা ভট্টাচাৰ্য (ফাতেমা)
- প্ৰীতিধাৰা (ডাঙৰ সীতা)
- ৰাণী পাঠক (সৰু সীতা)
- কিৰণবালা (সৰযু)
- নিৰূপমা (বৰুৱানী)
- বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভা
- সত্যেন শৰ্মা
- হৰেন শৰ্মা
- সুৰেন শৰ্মা
- ভবেন দাস
- চামচুল হুদা
- শিৱ ভট্টাচাৰ্য্য
- মোচলেহ উদ্দিন আহমেদ
- তুলসী দাস
- হিতেশ্বৰ মহন্ত
- হৰেন ভট্টাচাৰ্য্য
- বীৰেন বৰবৰা
- অৱন্তী
- মাইনী আদি