ভূমিকা
কিতাপৰ অধ্যয়নে মানুহৰ মনৰ দিগন্ত বহল কৰে। পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ ভাল বস্তুবোৰৰ ভিতৰত এটা হ’ল কিতাপ পঢ়া। কিতাপ অধ্যয়ন হৈছে সেই আকাংক্ষাবোৰ যিবোৰ মানুহে এবাৰ খাদ্য, কাপোৰ আৰু আশ্ৰয়ৰ প্ৰাথমিক প্ৰয়োজনীয়তাবোৰ সমাধান কৰিছে। কাৰণ মানুহে অধ্যয়ন আৰম্ভ কৰাৰ পিছৰে পৰা দিনে দিনে অগ্ৰগতি লাভ কৰি আহিছে।
মোৰ প্ৰিয় গ্ৰন্থ ৰচনা জীৱনৰ বাটত
কেৱল সাহিত্যঅধ্যয়নৰ জৰিয়তে হে মানুহৰ মগজু বিকশিত কৰিব পাৰি। পাঠ্যপুথিৰ উপৰিও, মই মোৰ মানসিক প্ৰয়োজনীয়তা পূৰণ কৰিবলৈ উপন্যাস পঢ়াৰ অভ্যাস প্ৰতিষ্ঠা কৰিছোঁ। ‘অন দা ৱে টু লাইফ’ মোৰ প্ৰিয় কিতাপ। বিনা বৰুৱাই অন দ্য ৰোড টু লাইফ উপন্যাসখন লিখিছিল।
বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা হৈছে বিনা বৰুৱাৰ প্ৰকৃত নাম। উপন্যাসখনক অসম ভাষাৰ প্ৰথম সৰ্বাংগীন সুন্দৰ উপন্যাস হিচাপে গণ্য কৰা হয়। ১৯৪৪ চনত উপন্যাসখন প্ৰথম প্ৰকাশ িত হয়।
কিতাপখনৰ পৰিচয় আৰু কাহিনী শাখা
পণ্ডিত বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা নামৰ এগৰাকী অসম সাহিত্য কান্দাৰীয়ে বিনা বৰাৰ নামত ‘জীৱনৰ পথত’ উপন্যাসখন প্ৰকাশ কৰিছিল। এইটো এটা মনোমোহা কাহিনী যি সকলো বয়সৰ পাঠকক আকৰ্ষণ কৰিব। তাগৰ নামৰ এগৰাকী সাধাৰণ গ্ৰাম্য ছোৱালী য়ে কমলাকান্ত নামৰ এজন শিক্ষিত যুৱকৰ প্ৰেমত পৰিছিল।
যেতিয়া কমলাকান্ত তেওঁৰ বন্ধু কৃষ্ণ দত্তৰ ভনীয়েকক বিয়া কৰাবলৈ আহিছিল, তেতিয়া তেওঁ ৰংধালি, ৰূপহী আৰু কোমল ছালৰ তগৰ ফুলৰ দৰে তগৰ ফুল দেখি আচৰিত হৈছিল। বিয়া গৃহৰ কাণফুলিৰ মাজত দুয়োৰে প্ৰেম লাহেকৈ সোমাই পৰিল। কিন্তু ভাগ্যৰ খেল কোনে জানে, সফলতাৰ পথত থকা বুদ্ধিমান কমলাকান্তৰ বাবে, তগৰ এটা সময়ত পিছ পৰি গৈছে।
অলপ সময়ৰ পিছত, প্ৰচণ্ড আৱেগৰ সন্মুখীন হৈ বুদ্ধিমত্তাৰে আঙুঠিটো পিন্ধা গ্ৰাম্য ছোৱালীজনীৰ এদিন কমলাকান্তৰ বাবে মৃত্যু হৈছিল। ৰায় বাহাদুৰ মানিক হাজৰিকাৰ স্বৰ্গ, গৌৰৱ আৰু মৰ্যাদাৰ মহিমাৰে কেৰাণীৰ পুত্ৰ কমলাকান্তই তগৰৰ কথা পাহৰি গৈছিল।
সময় পাৰ হোৱাৰ লগে লগে দেউতাই মাতৃহীন তাগৰক মাষ্টৰৰ সৈতে অলপ সময়ৰ বাবে বিয়া কৰাই দিছিল। সেই সময়ৰ পৰা, সকলো সলনি হৈছে। তাগৰৰ ৰাজত্ব হতাশা আৰু ক্লেশেৰে ভৰি আছিল। ফুলৰ দৰে মৃদু আৰু মৰমলগা তাগৰৰ জীৱনত বহুতো পৰিৱৰ্তন হৈছে।
বয়সই চঞ্চল, মিঠা মুখৰ, তাগৰক স্থান দিয়াৰ ওপৰত প্ৰভাৱ পেলাইছে। তগৰ গুচি ধৰ্ণীয়ে কলিতাৰ পৰিয়ালত বিবাহ পাশত আৱদ্ধ হৈছিল আৰু কমলিনীৰ মাতৃ হৈছিল। মনটো দুখ, দুখ, অভাৱ আৰু এজন ৰুগীয়া স্বামীৰে ভৰি আছে। তেওঁ এদিন তেওঁৰ স্বামীৰ ক’লাত্ব লক্ষ্য কৰিছিল।
কিন্তু তেওঁ কোনো চিন্তা নকৰাকৈ নিজৰ কাম সম্পূৰ্ণ কৰিলে। কিন্তু জীৱনৰ আইন আৰু নিয়মকোনে বুজি পায়? প্ৰথম লগ পোৱাৰ সময়ত কমলাকান্তৰ হাতত তামোল-পান ষ্ট্ৰোকৰ পৰা ৰক্তক্ষৰণ হোৱাৰ দৰেই জীৱনৰ সন্ধিয়াৰ সময়ত ঘটনাটো পুনৰাবৃত্তি হোৱা যেন লাগিছিল।
তগৰে শৈশৱতে গোপনে পিন্ধা আঙুঠিটো ৰায় বাহাদুৰৰ জামাই কমলাকান্তৰ হাতত শেষ হৈছিল। চমুকৈ, এয়া হৈছে এক প্ৰকাৰৰ উপন্যাসজীৱনলৈ অহাৰ কাহিনী। হাঁহিবলৈ কাৰণঃ উপন্যাসখনৰ অন্যতম সম্পদ হৈছে অতি সহজ আৰু সাবলীল অসমী শব্দভাণ্ডাৰৰ ব্যৱহাৰ। ইয়াত অসমী গাওঁ সমাজখন ইমান সুন্দৰকৈ বৰ্ণনা কৰা হৈছে যে যিকোনো পাঠকে ইয়াক ভাল পাব।
ড০ বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰাহে সামগ্ৰিক পৰিৱেশটো এনেদৰে বৰ্ণনা কৰিছে যাতে এখন গাঁৱৰ পৰিৱেশ দৃশ্যমান হয়। অপ্ৰয়োজনীয় বুলি আঁতৰ কৰিব পৰা এটাশব্দও নাই। বিনা বৰুৱাৰ এক প্ৰকাৰৰ কাম, ‘জীৱনৰ পথত’, অকলে কলমৰ শব্দৰ সৈতে এক শক্তিশালী বৰ্ণনা প্ৰদান কৰিব পাৰে।
এগৰাকী মহিলাৰ মনত প্ৰৱেশ কৰাৰ আৱেগিক শক্তি লেখকৰ আছে। বৰ্ণনাটোৰ চৰিত্ৰ, সংলাপ, পৰিৱেশ ৰ সংহতি, আৰম্ভণি, সমাপ্তি, উত্থান-পতন সকলোবোৰ সুন্দৰভাৱে প্ৰতিনিধিত্ব কৰা হয়। তগৰ, মৌজাদাৰ, মৌজাদাৰনি, কৃষ্ণ দত্ত, কমলাকান্ত, আৰু গাওঁবাসীৰ গতিবিধি সকলোৱে মোৰ হৃদয় স্পৰ্শ কৰে।
“প্ৰেমে লাজৰ বিচাৰ নকৰে, আৰু ই ৰীতি-নীতিৰ বাবে অপেক্ষা কৰিব নিবিচাৰে…” এনে কথোপকথনে মনত প্ৰভাৱ পেলায়। ‘বোৱারী কখন ধান কিনা আর জল খাওয়া বন্ধ করবে? তাগৰৰ দুখ-কষ্ট সহ্য কৰিব নোৱাৰা ধৰণীৰ কথাবোৰে কথোপকথনৰ ৰূপত তগৰৰ অৱস্থা প্ৰকাশ কৰে।
জনপদটোত, সকলো ধৰণৰ লোক আছে, ভাল আৰু ভয়ানক, সৰল আৰু কুৎসিত, যাক সুন্দৰভাৱে চিত্ৰিত কৰা হৈছে। প্ৰথমতে, কমলাকান্তৰ কপালত থকা তেজ তেওঁৰ হাতৰ গুলীৰ দ্বাৰা ধুই গৈছিল, যিয়ে অৱশেষত কমলাকান্তই তগৰত কৰা দুখজনক আঘাতৰ বিষয়ে ব্যাখ্যা কৰিছিল। কাহিনীটোৰ সাবলীল চিত্ৰণ, লগতে চৰিত্ৰবোৰৰ উত্থান-পতনে মোক অভিভূত কৰে।
কাহিনীটোৰ সাৰাংশ
কমলাকান্ত নামৰ এজন কলেজৰ লৰা এদিন মৌজাদাৰৰ সন্তানৰ সৈতে মৌজাদাৰৰ বিয়ালৈ আহিছিল। একেদিনাই তেওঁ তাগৰ নামৰ এগৰাকী যুৱতীক লগ পাইছিল। তেতিয়াই তেওঁলোক দুয়োই ইজনে সিজনৰ প্ৰেমঅনুভৱ কৰে।
কমলাকান্ত তেতিয়া চহৰলৈ উভতি আহে। তেওঁ তাগৰক উপেক্ষা কৰিছে, যি চহৰৰ ধনী পৰিয়ালৰ এজনী ছোৱালী সুপ্ৰভাক বিয়া কৰাবলৈ আঙুঠি পিন্ধি আছে, কিয়নো চহৰখনত তেওঁৰ এটা উচ্চ পদত চাকৰি আছে।
আনহাতে, তাগৰক তেওঁৰ দেউতাকে ধৰণী নামৰ এজন গাওঁৰ শিক্ষকক বিয়া কৰাবলৈ বাধ্য কৰিছিল। এফালে, ধৰণী ৰোগত আক্ৰান্ত হৈ মৃত্যুবৰণ কৰিছিল, আনহাতে কমলাকান্তৰ জীৱন পৰম হতাশাত পৰিণত হৈছিল। এনে ধৰণৰ ধ্বংসযজ্ঞত, কমলাকান্ত আৰু তগৰক চহৰখনত দেখা যায়।
উপসংহাৰঃ বৰুৱাৰ উপন্যাস ‘জীৱনৰ পথত’, যিয়ে অসমী লোক সংস্কৃতিলৈও গুৰুত্বপূৰ্ণ অৱদান আগবঢ়াইছে, সেয়া হৈছে অসম সাহিত্যৰ এক ভাণ্ডাৰ।
কাহিনীৰ প্ৰতিটো অধ্যায়ত অসমৰ সৰল জীৱনৰ বৰ্ণনাই ইয়াক এটা অন্ধকাৰ উপন্যাসৰ শ্ৰেণীত ৰাখে। মই এতিয়া উপন্যাসখন পুনৰ পঢ়িব বিচাৰো যেতিয়া মই ইয়াক শেষ কৰিছো।
বহু শতাব্দী ধৰি আমাৰ দৰে নিয়মীয়া পঢ়ুৱৈসকলে উপন্যাসখনৰ স্বকীয় সাহিত্যিক আৱেগৰ দ্বাৰা আকৰ্ষিত হৈ আহিছে।